ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر

باز آ که ریخت بی گل رویت بهار عمر

از دیده گر سرشک چو باران چکد,رواست

کاندر غمت چو برق بشد روزگار عمر

این یک دو دم که مهلت دیدار ممکن است

دریاب کارما که نه پیداست کار عمر

تا کی می صبوح و شکر خواب بامداد

هشیار گرد هان که گذشت اختیار عمر

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

اندیشه از محیط فنا نیست هر که را

بر نقطه ی دهان تو باشد مدار عمر

در هر طرف ز خیل حوادث کمین گهی ست

زان رو عنان گسسته دواند سوار عمر

بی عمر زنده ام من و این بس عجب مدار

روزفراق را که نهد در شمار عمر

حافظ سخن بگوی که بر صفحه ی جهان

این نقش ماند از قلمت یادگار عمر